Canım benim,
Dersteyim.
Yazıtlarını, telefonda da söylediğim gibi dün aldım. Çok tatlı olduğunu söylememe sanırım gerek yok. Bir haftadır annem burada. Yalnız kalamadığım
için istediğim gibi yazamadım sana.
Nasıl çekilmezim bilsen, bazen tembel şımarık, dediği dedik, bazen de sinirli. Bu kızı istiyormsun gerçekten? Yaşamadan bilinmez. Neleri
kaldırabileceğini lütfen iyi düşün. Şimdi ne zamandır mektup gelmemiş, özlem var ve ben neler yazıyorum. Ama aklıma geldi zorla mı? Ama benim
canım öyle güzel yazıyor ki, ben onu yakınımdan daha yakında hissediyorum.
'Bir günah gibi gizlediğim
Kendime bile itiraf edemediğim
Yaşamak isteyip yaşayamadığım
Tek sırım
Yüreğimde gonca gül açan hasretim
Özlemim
Kaderim
Susmayan şarkım
Sevdam
Karasevdam
Ah bilsen
Nelere baskın gelmez ki
Seni düşünmenin tadı…' diyordu yazdığım şiirler. Seni, huzuru, mutluluğu istiyorum ve biliyorum ki, mutluluğu bana ancak sen verebilirisin…
Az önce gecenin fotoğraflarına baktım. Tek çekindiklerim yanmış. Sana topluluk gönderrim, sen kesersin artık.
Canım, ben seni çok özledim. Öylesine yanlızım ki. Hızla geçip giden zamanı yaşarken, gün be gün en sevdiğinden gözden uzaklarda olmak,
başkaldıran ruhun dayanılmaz sancılarına katlanmak, ah bilsen ne acı. Haksızlık bu. Doğru değil bu kadar uzak olman. Yalnızlığım, sensizliğim,
çaresizliğim, sağnak yağmur oluyor önceleri, dolu olup yağıyor sonra üzerime. Sana ve yalnızlığa dair şiirler okuyorum, yaşadığımız dünyanın bütün
ayrılıklarından uzak sevdalı suların içindeki aşkımız için şiirler yazmak istiyorum. Beynimin içindekileri paylaşmak, anlatabilmek istiyorum sana özellerimi.
Hayatım, sevgülüm, erkekim, birtanem hep yanında olmak, sana kahvaltı hazırlayıp, sen uyurken usulca koynuna girmek, doyasıya öperek uyandırmak istiyorum gözlerinden, rüyalarını dinlemek istiyorum dudaklarından çayımızı yudumlarken ve sonra dokunmak istiyorum bedenine, ruhuna. Ve yavaş yavaş yaklaşıyorum aradığım yere…
Geriye dönüş yok. Daima hayatım…
Kendine iyi bak…
Seni doyasıya öperim, sımsıcak yüreğini de…
